donderdag 18 mei 2017

Hourpes

Gisteren vierden we de vriendschap met onze jaarlijkse uitstap naar Wallonië. Michaël opperde het idee deze keer naar Hourpes te reizen, het kalmste treinstation van België en om dan verder te zien. In het bescheiden Hourpes volgden we de Samber in het gezelschap van een reiger die ons de weg leek te wijzen. Het moet een teken Gods zijn geweest want plots daagden de prachtige ruïnes van de abdij van Aulne op. Schroomvallig betraden wij dit onbekende stukje werelderfgoed. Hier stond ooit een van de indrukwekkendste kloosters uit de Zuidelijke Nederlanden, een architectonisch meesterwerk uit de middeleeuwen, dat de aanvallen van de Vikingen (880) en van de Bourgondiërs (1408) overleefde, maar tenslotte in de vlammen van de Franse Revolutie ten onder ging. Zo wandelden we onverwacht in het decor van zowel mijn laatste als mijn in de maak zijnde boek. Ik kon alleen maar denken: laat Chateaubriand hier los en hij zou tussen de ruïnes van Aulne de mooiste bladzijden uit zijn Mémoires d’Outre-Tombe hebben geschreven. Bij zoveel met schoonheid en ellende beladen verleden, moest ik even steunen op de schouder van Michaël, die zelf ook met open mond tussen de stenen struinde. 

Het was een schone dag. 
We namen ons voor om deze jaarlijkse trip vol te houden tot we zelf in ruïnes zijn veranderd. 













Geen opmerkingen: